در روش های به هم بندی امپدانسی بخش های از هم جدا شده غلاف کابل ، با شیوه ای معین از راه یک امپدانس به هم بسته می شوند. این امپدانس می تواند یک راکتور ساده یا افزارهایی مانند راکتورهای اشباع شونده (سیرایی پذیر) و یا ترانسفورمرهای با سرهای به هم بسته باشد. در همگی این روش ها، برای کاهش دامنه ولتاژهای القایی و تلفات تنها به یک مقدار معین از جریان غلاف اجازه گذر داده می شود. در این روش برای ایجاد اتصالات زمین معمولا افزارهای امپدانسی با انشعاب های مرکزی در وسط یا نقاط زمین شده طراحی می شوند. در این روش به جای امپدانس ها از مقاومتگرها (رزیستورها ) نیز استفاده شده است ،هر چند به طور کلی به هم بندی مقاومتی کاری عملی نیست، زیرا این مقاومت گرها (رزیستورها) برای تحمل جریان های عیب باید بسیار بزرگ در نظر گرفته شوند.
اگرچه بهره گیری از به هم بندی امپدانسی به فرو نشانی ولتاژهای القایی غلاف منجر می شود، در این باره نقاط ضعفی نیز وجود دارند که کاربرد این روش را محدود می سازند. مهمترین نقاط ضعف در این روش عبارتند از:
1- نیاز به فضای آدم روی اضافی
2- نیاز به افزارهای امپدانسی تا اندازه ای گران، زیرا باید طوری طراحی شوند که جریانهای عیب را تحمل کنند. در روند بهره برداری عادی هارمونیک (هم آهنگ) سوم میتواند به درون غلاف راه یابد و این پدیده می تواند سبب تداخل بر روی خط های تلفن مجاورشود. از سویی جریان ها مستقیم سرگردان، از راه زمین شدن وارد می شوند و می توانند سبب سیرایی (اشباع) هسته های آهنی شوند و بهره برداری از راکتورها و ترانسفورمرها را دستخوش نابسامانی کنند.
دیدگاهتان را بنویسید