کابل های تک رشته ای و روش های بستکاری آن ها (بستگاه ها)
یک کابل تک رشته ای باید آن چنان ایمن و محکم نصب شود تا بتواند در برابر نیروهای ناشی از جریان های اوج اتصال کوتاه ایستادگی نماید بدین معنا که استوار در جای خود باقی بماند به طوری که نه کابل و نه هیچ یک از قطعات نگهدارنده آن آسیبی نبینند اگر برخورد با جریان های اوج اتصال کوتاه پیش بینی شود، پس از هر اتصال کوتاه پیکربندی گیره ها و روش های محکم کاری کابل ها باید بررسی و آزمون شوند.
در بیشترجاها ، کابل های تک رشته یک مدار سه فاز را با پیکربندی مثلثی نصب می کنند برای کابل های تک رشته ای که در کنار هم جای داده شده اند باید هنجارها با قواعد زیر را رعایت کرد .
- اگر کابل ها در یک سطح و در کنار هم جای بگیرند ممکن است گنجایش بار آنها نسبت به پیکربندی مثلثی افزایش یابد ولی به هنگام نصب به نوارهای محکم کننده، گیره های بیشتر و همچنین فاصله های بزرگتری نیاز خواهد شد.
- اگر کابل های فشار قوی دارای مقطع های بزرگ باشند و در بار پر بهره برداری شوند، بهتر است که در یک سطح نصب شوند، به ویژه اگر حفاظ ها و غلاف های فلزی آن ها در یک نقطه (از یک سر زمین) شوند یا اتصال ضربدری (ترانهشی) با هم داشته باشند، تلفات در غلاف و حفاظ کاهش خواهد یافت .
- کابل هایی که کنار هم جای می گیرند اگر با گیره های ویژه ای به پایه ها بسته شوند، این گیره ها نباید باعث پدیدار شدن یک مدار آهن ربایی در گرداگرد کابل شوند، زیرا تلفات هیسترزیس افزایش خواهد یافت و از اینروی گرمای بیشتری به کابل تحمیل خواهد شد.
- اگر گیره هایی که برروی پایه های نگهدارنده نصب می شوند خیلی به یکدیگر نزدیک باشند، نیروهای طولی انبساطی وابسته به جریان های بار چرخه ای یا جریان های اتصال کوتاه ، به ویژه هنگامی که کابل را به صورت موجی نصب کرده اند، به خوبی خنثی نمی شوند، در نتیجه این نیروها از گیره ها به کفی های روزندار و پایه های نگهدار منتقل می گردند.
- در کابل های دسته شده هم از گیره ها و هم از بست های نواری سود می برند، فاصله بستگاه ها و شکم کابل در فاصله دهی پایه های نگهدارنده با توجه به انبساط (واتنش) طولی در دمای بارهای چرخه ای یا کوتاه مدت زمینه یابی می شوند و با توجه به سه مقوله زیرین تعیین می گردند.
دیدگاهتان را بنویسید